Bir çocuğum olsaydı koluma takıp, her yere götürürdüm. Allah isteyen herkese çocuk nasip etsin, benim hiç çocuğum olmadı ama inşallah olur. Hülya Avşar’ın da zamanında bu tarz dedikoduları çıkmıştı, o aklıma geldi benim. Acaba neden oluyor bu, hiçbir fikrim yok. Bu bana atılan iftira başka bir şey değil.
Olmayan bir şeyi varmış gibi kendimi savunmaya geçiyor olmam da garip geliyor. 7 yılda görünmez miydi ortada çocuk olsaydı. İnsanlar ortalığı karıştırmak için inanmak istedikleri şeylere inanıyorlar gibi geliyor.
‘Kredi çektim ilk klibimi öyle çektim’
Bu nasıl türedi, nerden yayıldı bilmiyorum. Ece Seçkin’in adı geçiyordu, ben inanıp da aramadım bile… Ece öyle biri değil, bunu neden ortaya atsın. Beni hiç tanımıyor, beni tanımayan birisinin bu kadar geçmişimi bilmeyen birisinin böyle bir yorum yapacağını düşünmedim, inanmadım aramadım.
İnsanlar her şeyi söyleyebilirler ama eleştirinin bir dozu olmalı. Emek harcayan insanlara bunun yapılması kötü bir şey… Ben yıllarca çok emek verip başarılı olamadım buna sevindiler, başarılı olunca da mutsuz oldular. Zor günlerim oldu. Evimde buzdolabım boştu, ajitasyon olsun diye anlatmıyorum, bunları yaşadım ben.
Kredi çektim ilk klibimi öyle çektim. Rahmetli babam zengin bir adam değildi ‘kızım al sana para, git klibini çek’ demedi. Ben her şeyi kendi yağımda kavrularak yaptım.
‘Babamın öldüğü gece sahneye çıktım çok zordu’
Babamın öldüğü gece sahneye çıktım çok zordu. İptal edemez miydim, edebilirdim de ama benim kendime başka bir sorumluluğum vardı. Keşke iptal etseydim bin pişmanım sonrasında çok büyük tramvaya döndü bu benim için ama hiç kimse bilmiyor biz neler yaşıyoruz.
Hep bileğimin gücüyle, alın terimle, ekip arkadaşlarımla bana inanan insanlarla buralara kadar geldim. Kötü yorum yaptıklarımda kalbime bir taş oturuyor, üzülüyorum çünkü iyi insanları üzmesinler.
Babamın vefat ettiği gün hayatımın en zor günü, beni başka hiçbir şey deviremez dediğim bir an. Babam İzmir’de öldü. Benim konserim de İzmir’de çok bilinen bir mekandaydı… Onun orada ölmesi, benim orada sahnemin olması çok büyük bir tesadüftü…
O gün sahneye çıkmam gerektiğini hissettim, son kararı ben verdim. Benim için çok ama çok zordu. Finale kadar hiç ağlamadım, bütün arkadaşlarım bana destek olmaya gelmişlerdi en ön sırada beni izliyorlardı. Onlara, ‘birinizi bile ağlarken görürsem, ben dağılırım. Destek olacaksanız lütfen buna bana yapmayın’ dedim.
Onlar da benimle taş gibi sıktılar kendilerini, konseri finalinde ‘bu şarkıyı babam için söylüyorum’ dedim. Hiç ajitasyon girmedim. Babamın öldüğünü bilmeyenler vardı, ilk gün paylaşmadım bile. Gecenin bitiminde bir baktım masalar dağılmış orkestram ağlıyor, ben de bıraktım o an kendimi… Bundan sonra öyle bir şey olmaz, şov devam etmez yani bende Allah korusun… İnsanın acının şoku ile ne yaptığını bilmiyor…
